Sokół od “kuchni”. Wywiad z trenerem Tomaszem Brzychczym

Tym razem o Sokole, ale z trochę innej perspektywy. W rozwinięciu wywiad z trenerem naszych seniorów i zarazem wychowankiem naszego klubu – Tomaszem Brzychczym. Zapraszam do lektury!

R.K.: Do Sokołowa powróciłeś jako zawodnik po sporej przerwie. Jak to jest wrócić na “stare śmieci” i jak to się w ogóle stało, że ponownie zagościłeś w Sokole?
T.B.: Gdyby nie pewne okoliczności (np. studia, praca), być może w ogóle nie opuszczałbym klubu z Sokołowa. Nie jestem typem poszukiwacza klubu –  wolę stabilizację. Faktycznie parę ładnych lat nie było mnie klubie, a do powrotu namówił mnie Bartek Frącz oraz Mateusz Szot, choć przyznam, że już skłaniałem się do tego by zakończyć przygodę z piłką (przynajmniej jako zawodnik) w klubie, którego jestem wychowankiem. Pomimo, że w momencie mojego powrotu klub był w trudnej sytuacji sportowej, zdecydowałem się na powrót tym bardziej, że znałem większość zawodników z Sokołowa i wiedziałem, że stać ich na uzyskanie dobrego wyniku.

R.K.: I trenerski debiut. Jak wrażenia po roku od debiutu na “ławce”? Sytuacja w lidze była dramatyczna – 11 punktów, spora strata do pozostałych i wtedy, według praktycznie wszystkich zainteresowanych piłką w Sokołowie – mizerne perspektywy, widmo spadku do Klasy A. To duża różnica pomiędzy trenować, wymagać i grać, a realizować i grać?
T.B.: Jak wspomniałem, faktycznie sytuacja w lidze była nieciekawa, ale nie beznadziejna. Był za to potencjał, jeśli chodzi o zawodników, ich chęć trenowania i udowodnienia, że jeśli się czegoś bardzo chce, wierzy w sukces i dąży do jego realizacji, to można osiągnąć bardzo wiele – nawet w pozornie dramatycznej sytuacji. Różnica między trenowaniem, a graniem według mnie jest nie do porównania (łączenie tych funkcji to jeszcze komplikuje). Trener stojący z boku ma możliwość obserwacji gry całego zespołu i możliwość szybkiej reakcji. Będąc na boisku często muszę skupiać się na własnej grze, co z jednej strony daje mi wrażenie kontroli nad wydarzeniami na placu, a z drugiej powoduje, że nie widzę dobrze gry zespołu jako całości. Osobiście, największą trudność sprawiło mi przygotowanie planu treningowego (robiłem to po raz pierwszy) i organizowanie samych treningów tak, by wszyscy zawodnicy wiedzieli, co mają robić bez zbędnych przerw oraz motywowanie do pracy na treningach ze stuprocentowym zaangażowaniem (co przyznam w dalszym ciągu ciężko mi wyegzekwować).

R.K.: Masz za sobą występy m.in. w III-ligowej Stali Rzeszów, V-, IV- i III-ligowym Zaczerniu i Sokołowiance/Sokole przez lata grającej w IV lidze. Które lata, sezony, mecze wspominasz najlepiej?
T.B.: Nie osiągnąłem nadzwyczajnych sukcesów jako zawodnik, choć kilka awansów do wyższych lig na różnych poziomach by się uzbierało (spadków również) I nie zapadł mi szczególnie w pamięci żaden konkretny mecz. Bardziej pamiętam zawodników z którymi grałem oraz trenerów z jakimi miałem przyjemność trenować (Rybak, Napieracz, Biel, Kuźma, Kanas, Słomski, Orłowski i wielu innych). Jeśli chodzi o sezony, które wspominam najlepiej, to z odleglejszych czasów będzie to awans z Sokołowianką do IV ligi (obecnie byłaby to III). Miałem wtedy 17 lat i zaczynałem przygodę z piłką. Z obecnych czasów – mój okres pobytu w Zaczerniu, gdzie mieliśmy naprawdę zgraną ekipę i rok do roku awansowaliśmy z okręgówki do III ligi. W świetnej atmosferze.

R.K: Ulubiony trener? Zawodnik?
T.B.: Trener, na którego “warsztacie” się wzoruję/wzorowałem (staram się powoli wypracować własny pomysł na trening/grę), to na pewno Kuba Słomski, który trenował nas w Zaczerniu, a z którym miałem okazję wspólnie grać w Stali Rzeszów. Z zawodników nie chcę nikogo specjalnie wyróżniać, bo było ich bardzo wielu. Kilku z nich gra nawet do tej pory na poziomie naszej Ekstraklasy.

R.K.: Od Twojego debiutu w Sokołowiance minęło sporo czasu. Dużo się od tego czasu zmieniło w sokołowskim klubie?
T.B.: Krótko mówiąc w klubie zmieniło się praktycznie wszystko – no może budynki klubowe stoją w tym samym miejscu, haha. Jest piękne nawadniane boisko, trybuna, odnowione budynki klubowe całość ładnie ogrodzona i zabezpieczona. Moim zdaniem najładniejszy obiekt w Okręgówce – nic tylko trenować i grać. Od strony sportowej klub gra w niższej klasie rozgrywkowej niż za mojego debiutu, ale zmieniły się również realia, jeśli chodzi o organizację rozgrywek. Dawniej łatwiej było ściągnąć dobrego zawodnika z okolicznych miejscowości, teraz poziom się wyrównał i każdy klub w gminie stawia na własny rozwój.

R.K.: Wracając do tego co obecnie. W tym roku sytuacja wygląda dużo korzystniej niż rok wcześniej o tej samej porze. Na co właściwie stać Sokół? IV liga? Realna? Nie biorąc pod uwagę spraw finansowych, ale sprawy czysto sportowe.
T.B.: Sytuacja w klubie się ustabilizowała. To znaczy klub ma dobrą pozycję w tabeli i co najważniejsze, zdecydowaną większość kadry stanowią zawodnicy miejscowi, co jest niezwykle istotne dla funkcjonowania klubu na każdym poziomie rozgrywek. Kadra uzupełniona jest o 3 zawodników z zewnątrz i to na tych pozycjach, na których mamy braki wśród własnych wychowanków. Uważam, jednak, że na IV ligę jest za wcześnie, głównie dlatego, że brak nam głównego sponsora, który zapewniłby zawodnikom jakiś ekwiwalent za treningi czy dłuższe wyjazdy na mecze oraz zapewnił odpowiedni sposób premiowania. Oczywiście na tym poziomie rozgrywek nie gra się dla pieniędzy (dla zarobku), ale motywacja finansowa jest dobrym środkiem pomagającym w uzyskaniu odpowiedniej frekwencji na treningach czy tez zaangażowaniu w meczach. Moim zdaniem do poziomu IV ligi potrzebne byłoby wzmocnienie 3 doświadczonymi zawodnikami, którzy uzupełniliby kadrę, a nasi młodzi wychowankowie mieliby się od kogo uczyć.

R.K.: Sokołowscy juniorzy młodsi póki co świetnie sobie radzą w lidze. To dobry znak? Warto inwestować w szkolenie? Tworzenie nowych grup wiekowych, w ich ciągłość jedna po drugiej? Czy w Sokołowie jest możliwe zbudowanie sprawnego systemu szkolenia, który ściągałby zdolnych chłopaków do klubu?
T.B.: Odpowiedź na to pytanie jest oczywista i chyba każdy może sobie sam na nie odpowiedzieć. Młodzież to zawsze przyszłość, w każdym aspekcie życia – nie tylko sportowym. Warto tworzyć ośrodki szkoleniowe, zatrudniać dobrych trenerów, stwarzać możliwości trenowania już dla najmłodszych: od skrzata, orlika aż do juniora starszego. Na pewno wielu rodziców chętnie powierzy swoje dzieci do dobrze zorganizowanej szkółki. Znam wielu rodziców, którzy dojeżdżają z dziećmi do Rzeszowa nawet 3-razy tygodniowo z miejscowości oddalonych o nawet 30 kilometrów. Nie widzę powodu, dlaczego nie mogło by być podobnie w naszej gminie. Oczywiście warunkiem jest profesjonalna organizacja, sprzęt treningowy, plan szkoleniowy itd.

R.K.: W zespole seniorów zdążyło w czasie ostatnich kilku lat zadebiutować sporo młodzieżowców. Traktujesz ich w składzie bardziej jako odgórny przymus Związku, inwestycję w kilka sezonów do przodu czy sposób na urozmaicenie gry, wprowadzenie na boisko chłopaków, którzy lubią piłkę i są głodni sukcesów?
T.B.: Jak zaczynałem grę w seniorach, nie było jeszcze przepisu wymagającego gry młodzieżowców. W efekcie bywało tak, że młody chłopak siedział na ławce albo w ogóle nie grał, ponieważ sponsor “ściągał” swojego zawodnika, który niekoniecznie był lepszy, ale musiał grać.
Pod tym kątem przepis wymuszający udział młodzieżowców jest dobrym rozwiązaniem. Minusem, zwłaszcza w małych klubach nie mających swoich wychowanków jest to, że dany klub ma tylko 2-3 młodzieżowców, którzy muszą grać (bo tak stanowi przepis), bez względu na formę, zaangażowanie czy umiejętności. I taki chłopak męczy się niemiłosiernie na boisku, dostaje reprymendy od kolegów, zestresowany nie wnosi nic do gry, ale musi przebywać na boisku. Rolą klubu i trenera jest odpowiednie wprowadzanie młodych graczy do gry, aby zaczynali bez stresu i presji i cieszyli się grą, stopniowo stając się ważnym ogniwem w drużynie. Sokołów ma w tej chwili wielu młodych zawodników, którzy mają odpowiedni potencjał, aby stać się dobrymi zawodnikami i aby mogli grać na wyższym poziomie niż Okręgówka. Jeśli będą trenować i będą zmotywowani do poprawiania umiejętności, to na pewno zaprocentuje to w przyszłości. Jeśli chodzi o kadrę w chwili obecnej, to nikt nie gra za zasługi albo dlatego, że musi (za wyjątkiem nieprzewidzianych sytuacji kartki, kontuzje, które wymuszają zmiany). Pierwszy skład gra w takim a nie innym zestawieniu, ponieważ są to w danym dniu najlepiej przygotowani do gry zawodnicy – oczywiście według trenera.
R.K.: Indywidualności czy zespół?
T.B.: Każdy zespół potrzebuje indywidualności, ale niekoniecznie 11 indywidualności stworzy zespół.
R.K.: Atak czy obrona?
T.B.: Płynne przejście z obrony do ataku i z ataku do obrony.

R.K.: Typy. Kto w lidze gra (nie wliczając z wiadomych względów Sokoła) najładniej (najbardziej poukładanie pod względem taktyki). Przeciwko komu grało się do tej pory najtrudniej (w lidze, w karierze w ogóle). Kto zawodzi, kto zaskakuje. Kto do spadku, kto liczy się w walce o awans?
T.B.: Najlepiej poukładał zespół Marek Kramarz w Niechobrzu. Znam tego trenera jeszcze z boiska (ja zaczynałem grę jako junior, Pan Marek grał w Resovii i był już doświadczonym zawodnikiem). Za najtrudniejsze mecze uważam właśnie te przeciwko drużynie Jedności. Na minus oceniam postawę Krzemienicy ze względu na bardzo dużą rotację w składzie w przeciągu sezonu. Wymiana kilkunastu zawodników nie służy niczemu (jeśli chodzi o poziom sportowy). Cieszy się chyba tylko Związek ze względu na opłaty rejestracyjne. Dobrym przykładem jest tutaj np. Wólka Niedźwiedzka, która zrezygnowała z zawodników z zewnątrz i postawiła na swoich. Efekt jest taki, że osiągają oni lepsze wyniki, niż ktokolwiek mógł się spodziewać, są także bliscy utrzymania.

R.K.: Pomijając lokalną piłkę – masz ulubiony zespół? Typ piłki?
T.B.: Nie mam zdecydowanego faworyta jeśli chodzi o klub piłkarski, ale zawsze lubiłem Arsenal – od zarządzania klubem, po trenera i sposób gry – zawsze widowiskowy – choć nie zawsze idą z tym w parze osiągane wyniki.

R.K.: Sokół za dziesięć lat. Jak go widzisz?
T.B.: 10 lat to kawał czasu, ale myślę, że klub powinien iść w stronę szkolenia od najmłodszych grup i przemyślaną strategię zatrudniania odpowiednich trenerów. Wtedy być może doczekamy się powrotu do tradycji i grze pierwszego zespołu na poziomie III ligi?

Tomasz Brzychczy – wychowanek Sokołowianki, w późniejszym czasie grał dla Stali Rzeszów, Jawora Krzemienica, Głogovii, KS Zaczernie. Obecnie, od stycznia ubiegłego roku trener i zawodnik Sokoła, grający na pozycji pomocnika.